Προϊστορία της βιοεξουσίας και της βιοπολιτικής

From Αρχειοπαίδεια
Παραπέμψτε στην παρούσα σελίδα: Ιάσων Κουτούφαρης-Μαλανδρίνος, «Προϊστορία της βιοεξουσίας και της βιοπολιτικής», Archiopedia / Αρχειοπαίδεια (Αύγουστος 2022), σελ. 260 (αναθεώρηση υπ’ αριθμ. -), ISSN 2732-6012. DOI: Δεν έχει αποδοθεί ακόμη.

Σημειώνεται ότι μέχρι την απόδοση του DOI το κείμενο υπόκειται σε διαρκείς βελτιώσεις. Ελέγχοντας τον αριθμό της αναθεώρησης μπορείτε να εξακριβώσετε εάν διαβάζετε διαφορετικές εκδοχές της παρούσας σελίδας.


Πολύ πριν την εισαγωγή των λέξεων βιοεξουσία και βιοπολιτική από τον Μισέλ Φουκώ, άλλοι στοχαστές είχαν ήδη ασχοληθεί με τις έννοιες αυτές.

Κίρκεγκωρ

Επικρίνοντας το δημοκρατικό πολίτευμα, ο Σαίρεν Κίρκεγκωρ επεσήμαινε την αντίθεση ανάμεσα στην απόλυτη αδιαφορία ενός μονάρχη για τον βίο των υπηκόων του και τον διαρκή έλεγχο της καθημερινότητας στα πλαίσια μιας «λαϊκής κυβέρνησης»:

En Tyran som enkelt Msk. er da saa | ophøiet En saa fjern, at man for ham kan faae Lov til at leve privat som man vil. Det kan i al Evighed ikke falde en Keiser ind at bryde sig om mig, hvordan jeg lever, hvad Tid jeg staaer op, hvad jeg læser o: s: v: – ordligviis veed han slet ikke af, at jeg er til. Men i en Folke-Regjering er jo »Ligemanden« den Herskende. Ham beskæftiger Sligt, om mit Skjæg er som hans, om jeg tager i Dyrehaven paa samme Tider som han om jeg er ganske som han og de Andre. Og hvis ikke, ja da er det en Forbrydelse – en politisk Forbrydelse, en Stats-Forbrydelse![1]

Μετάφραση:

Ένας τύραννος, όντας ένας απλός άνθρωπος, είναι τόσο εξυψωμένος, τόσο απόμακρος, ώστε μπορεί κανείς να διάγει όπως θέλει τον βίο του. Πότε δεν θα διανοηθεί ένας αυτοκράτορας να ασχοληθεί μαζί μου, με το πώς ζω, πότε ξυπνώ, τι διαβάζω, κτλ. – υπό κανονικές συνθήκες, δεν ξέρει καν ότι υπάρχω. Αλλά σε ένα λαϊκό πολίτευμα κυρίαρχος είναι ο «ίσος» του καθενός. Και ασχολείται με το εάν το μούσι μου είναι σαν το δικό του, εάν πηγαίνω στο Ντυρεχάβεν την ώρα που πάει κι αυτός, εάν είμαι ακριβώς ίδιος όπως εκείνος και οι υπόλοιποι. Και αν δεν είμαι, τότε πρόκειται για έγκλημα – πολιτικό έγκλημα, έγκλημα κατά του κράτους![2]

Υποσημειώσεις

  1. P. A. Heiberg και V. Kuhr (επιμ.), Søren Kierkegaards Papirer, τόμος 8, μέρος 1, Gyldendal, Κοπεγχάγη, 1917, σελ. 318, πλαγιάριθμος 667. Διατηρείται η ορθογραφία του πρωτοτύπου.
  2. Η μετάφραση είναι του γράφοντος.