Αναγνώριση της λαϊκής κυριαρχίας στην ελληνική δικαιική παράδοση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Προσθήκη συνδέσεων
Από Αρχειοπαίδεια
Περιεχόμενο που προστέθηκε Περιεχόμενο που διαγράφηκε
Γραμμή 11: Γραμμή 11:


==Η βυζαντινή παράδοση ==
==Η βυζαντινή παράδοση ==
Τα ''Ινστιτούτα'' του Θεοφίλου του Αντικήνσωρος («''ό,τι κοντινότερο σε μία στάνταρ εισαγωγή στο δίκαιο στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία''»<ref>Zachary Chitwood, ''Institutes'', εις James Francis LePree και Ljudmila Djukic (επιμ.), ''The Byzantine Empire: A Historical Encyclopedia'', τόμος 1<sup>ος</sup>, Bloomsbury, 2019, σελ. 108.</ref>) περιλαμβάνουν τουλάχιστον δύο διακηρύξεις της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας. Σύμφωνα με την πρώτη, ο «''δῆμος''» είναι ο «''κορυφαιότατος''»<ref>Θεόφιλος, Ινστιτούτα, 1.2.4. = Ιωάννης Ζέπος και Παναγιώτης Ζέπος (επιμ.), Jus Graeco-Romanum, τόμος 3ος, Αθήνα, 1931, σελ. 8.</ref> ανάμεσα στους έξι νομοθέτες που αναγνωρίζει το ρωμαϊκό δίκαιο («''δῆμος, χυδαῖος δῆμος, Σύγκλητος, Βασιλεύς, ἄρχοντες τῆς Ῥώμης, σοφοί''»<ref>Θεόφιλος, Ινστιτούτα, 1.2.4. = Ιωάννης Ζέπος και Παναγιώτης Ζέπος (επιμ.), ''Jus Graecoromanum'', τόμος 3<sup>ος</sup>, Αθήνα, 1931, σελ. 7.</ref>). Σύμφωνα με την δεύτερη, ο «''δῆμος''» κατέχει «''τὸ κράτος τοῦ ἄρχειν''» (οπότε ο βασιλιάς ορίζεται μόνο ως «''ὁ τὸ κράτος τοῦ ἄρχειν παρὰ τοῦ δήμου λαβών''»)<ref>Θεόφιλος, Ινστιτούτα, 1.2.6. = Ιωάννης Ζέπος και Παναγιώτης Ζέπος (επιμ.), ''Jus Graecoromanum'', τόμος 3<sup>ος</sup>, Αθήνα, 1931, σελ. 9 και 10.</ref>).
Τα ''Ινστιτούτα'' του Θεοφίλου του Αντικήνσωρος («''ό,τι κοντινότερο σε μία στάνταρ εισαγωγή στο δίκαιο στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία''»<ref>Zachary Chitwood, ''Institutes'', εις James Francis LePree και Ljudmila Djukic (επιμ.), ''The Byzantine Empire: A Historical Encyclopedia'', τόμος 1<sup>ος</sup>, Bloomsbury, 2019, σελ. 108.</ref>) περιλαμβάνουν τουλάχιστον δύο διακηρύξεις της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας. Σύμφωνα με την πρώτη, ο «''δῆμος''» είναι ο «''κορυφαιότατος''»<ref>Θεόφιλος, ''Ινστιτούτα'', 1.2.4. = Ιωάννης Ζέπος και Παναγιώτης Ζέπος (επιμ.), Jus Graeco-Romanum, τόμος 3ος, Αθήνα, 1931, σελ. 8.</ref> ανάμεσα στους έξι νομοθέτες που αναγνωρίζει το ρωμαϊκό δίκαιο («''δῆμος, χυδαῖος δῆμος, Σύγκλητος, Βασιλεύς, ἄρχοντες τῆς Ῥώμης, σοφοί''»<ref>Θεόφιλος, ''Ινστιτούτα'', 1.2.4. = Ιωάννης Ζέπος και Παναγιώτης Ζέπος (επιμ.), ''Jus Graecoromanum'', τόμος 3<sup>ος</sup>, Αθήνα, 1931, σελ. 7.</ref>). Σύμφωνα με την δεύτερη, ο «''δῆμος''» κατέχει «''τὸ κράτος τοῦ ἄρχειν''» (οπότε ο βασιλιάς ορίζεται μόνο ως «''ὁ τὸ κράτος τοῦ ἄρχειν παρὰ τοῦ δήμου λαβών''»)<ref>Θεόφιλος, ''Ινστιτούτα'', 1.2.6. = Ιωάννης Ζέπος και Παναγιώτης Ζέπος (επιμ.), ''Jus Graecoromanum'', τόμος 3<sup>ος</sup>, Αθήνα, 1931, σελ. 9 και 10.</ref>).


==Η μανιάτικη παράδοση==
==Η μανιάτικη παράδοση==

Αναθεώρηση της 01:19, 24 Φεβρουαρίου 2024

Παραπέμψτε στην παρούσα σελίδα: Ιάσων Κουτούφαρης-Μαλανδρίνος, «Αναγνώριση της λαϊκής κυριαρχίας στην ελληνική δικαιική παράδοση», Archiopedia / Αρχειοπαίδεια (Ιανουάριος 2024), σελ. 268 (αναθεώρηση υπ’ αριθμ. -), ISSN 2732-6012. DOI: Δεν έχει αποδοθεί ακόμη

Σημείωση: Το παρόν λήμμα εκπονήθηκε στο πλαίσιο του ερευνητικού έργου «Λαϊκιστικός συνταγματισμός», που ενισχύεται από το Ελληνικό Ίδρυμα Έρευνας και Καινοτομίας (ΕΛ.ΙΔ.Ε.Κ.) στο πλαίσιο της Δράσης «1η Προκήρυξη ερευνητικών έργων ΕΛ.ΙΔ.Ε.Κ. για την ενίσχυση των μελών ΔΕΠ και Ερευνητών/τριών και την προμήθεια ερευνητικού εξοπλισμού μεγάλης αξίας» (αριθμός έργου: HFRI-FM17-1502)..

Σημειώνεται ότι μέχρι την απόδοση του DOI το κείμενο υπόκειται σε διαρκείς βελτιώσεις. Ελέγχοντας τον αριθμό της αναθεώρησης μπορείτε να εξακριβώσετε εάν διαβάζετε διαφορετικές εκδοχές της παρούσας σελίδας.

Η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, δηλαδή η θεώρηση του συνόλου των πολιτών ως ανωτάτου πολιτειακού οργάνου, έχει αναγνωριστεί διαχρονικά σε πολλές ελληνόφωνες πηγές δικαίου.

Η δημοσθενική παράδοση

Ο λόγος του Δημοσθένους Κατ' Ἀριστογείτονος συντάχθηκε στα τέλη του 4ου αι. π.Χ. και περιείχε ένα απόσπασμα που έμελλε να έχει μία μακρά σταδιοδρομία στο ελληνορωμαϊκό δίκαιο:

οἱ δὲ νόμοι τὸ δίκαιον καὶ τὸ καλὸν καὶ τὸ συμφέρον βούλονται, καὶ τοῦτο ζητοῦσιν, καὶ ἐπειδὰν εὑρεθῇ, κοινὸν τοῦτο πρόσταγμ᾽ ἀπεδείχθη, πᾶσιν ἴσον καὶ ὅμοιον, καὶ τοῦτ᾽ ἔστι νόμος. ᾧ πάντας πείθεσθαι προσήκει διὰ πολλά, καὶ μάλισθ᾽ ὅτι πᾶς ἐστι νόμος εὕρημα μὲν καὶ δῶρον θεῶν, δόγμα δ᾽ ἀνθρώπων φρονίμων, ἐπανόρθωμα δὲ τῶν ἑκουσίων καὶ ἀκουσίων ἁμαρτημάτων, πόλεως δὲ συνθήκη κοινή, καθ᾽ ἣν πᾶσι προσήκει ζῆν τοῖς ἐν τῇ πόλει.[1]

Η ιουστινιάνεια παράδοση

Η βυζαντινή παράδοση

Τα Ινστιτούτα του Θεοφίλου του Αντικήνσωρος («ό,τι κοντινότερο σε μία στάνταρ εισαγωγή στο δίκαιο στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία»[2]) περιλαμβάνουν τουλάχιστον δύο διακηρύξεις της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας. Σύμφωνα με την πρώτη, ο «δῆμος» είναι ο «κορυφαιότατος»[3] ανάμεσα στους έξι νομοθέτες που αναγνωρίζει το ρωμαϊκό δίκαιο («δῆμος, χυδαῖος δῆμος, Σύγκλητος, Βασιλεύς, ἄρχοντες τῆς Ῥώμης, σοφοί»[4]). Σύμφωνα με την δεύτερη, ο «δῆμος» κατέχει «τὸ κράτος τοῦ ἄρχειν» (οπότε ο βασιλιάς ορίζεται μόνο ως «ὁ τὸ κράτος τοῦ ἄρχειν παρὰ τοῦ δήμου λαβών»)[5]).

Η μανιάτικη παράδοση

Η παράδοση του Πολιτικού Συντάγματος της Ελλάδος (1827)

Άλλες νεοελληνικές παραδόσεις

Το Σύνταγμα του 1832 αναγνωρίζει εμμέσως την λαϊκή κυριαρχία, υιοθετώντας μία οιονεί καντιανή διατύπωση. Όπως ο Καντ θεωρεί ότι «κάθε μορφή διακυβέρνησης που δεν είναι αντιπροσωπευτική, είναι στην πραγματικότητα δίχως μορφή, διότι ένα και το αυτό πρόσωπο δεν μπορεί να είναι συγχρόνως ο νομοθέτης και ο εκτελεστής της βούλησής του»[6], έτσι και το εν λόγω Σύνταγμα ορίζει πως «[ἡ] Ἑλληνικὴ Ἐπικράτεια εἶναι Ἡγεμονία διαδοχική συνταγματική καὶ Κοινοβουλευτική, ἐνεργουμένου τοῦ πολιτικοῦ Κράτους ἀντιπροσωπικῶς ὑπὲρ τοῦ Ἔθνους ὑπὸ διαφόρων Ἀρχῶν».[7]

Οι εχθρικές προς την λαϊκή κυριαρχία παραδόσεις

Υπάρχουν αρκετές στιγμές στην ιστορία του ελληνικού δικαίου, όπου η λαϊκή κυριαρχία αντικρούεται ρητά ή σιωπηρά. Για παράδειγμα, η Επτανησιακή Πολιτεία περιγράφεται χωρίς περιστροφές ως «ἀριστοκρατική».[8] Αντιστοίχως, το Σύνταγμα του 1844, ενώ ιδρύει ένα de facto μεικτό πολίτευμα, ορίζει τον βασιλέα (εκτός των άλλων αρμοδιοτήτων του) ως «πηγή» μίας εκ των τριών εξουσιών (της δικαστικής), ακυρώνοντας έτσι την θεωρητική δυνατότητα της λαϊκής κυριαρχίας.[9]

Υποσημειώσεις

  1. ↑ Δημ. 25.16
  2. ↑ Zachary Chitwood, Institutes, εις James Francis LePree και Ljudmila Djukic (επιμ.), The Byzantine Empire: A Historical Encyclopedia, τόμος 1ος, Bloomsbury, 2019, σελ. 108.
  3. ↑ Θεόφιλος, Ινστιτούτα, 1.2.4. = Ιωάννης Ζέπος και Παναγιώτης Ζέπος (επιμ.), Jus Graeco-Romanum, τόμος 3ος, Αθήνα, 1931, σελ. 8.
  4. ↑ Θεόφιλος, Ινστιτούτα, 1.2.4. = Ιωάννης Ζέπος και Παναγιώτης Ζέπος (επιμ.), Jus Graecoromanum, τόμος 3ος, Αθήνα, 1931, σελ. 7.
  5. ↑ Θεόφιλος, Ινστιτούτα, 1.2.6. = Ιωάννης Ζέπος και Παναγιώτης Ζέπος (επιμ.), Jus Graecoromanum, τόμος 3ος, Αθήνα, 1931, σελ. 9 και 10.
  6. ↑ Immanuel Kant, Προς την αιώνια ειρήνη: Ένα φιλοσοφικό σχεδίασμα, Πόλις, Αθήνα, 2006, σελ. 68.
  7. ↑ Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος (1832), άρθρο 53.
  8. ↑ Κατάστασις της Πολιτείας των Επτά Νήσων (1803), άρθρο α'.
  9. ↑ Σύνταγμα της Ελλάδος (1844), άρθρο 86: «Ἡ Δικαιοσύνη πηγάζει ὑπὸ τοῦ Βασιλέως, ἐνεργεῖται δὲ διὰ Δικαστῶν, ὑπ' αὐτοῦ διοριζομένων».
Ανακτήθηκε από «https://grk.archiopedia.org/wiki/Αναγνώριση_της_λαϊκής_κυριαρχίας_στην_ελληνική_δικαιική_παράδοση?oldid=728»